CD REVIEWS

Luminous Dash 12/2019

Net zoals goede wijn moet rijpen, hebben sommige bands een tijdje nodig om te ontdekken dat ze meer in hun mars hebben dan het spelen van wat covers. Niets verkeerds trouwens met enkele goed geplaatste covers, maar origineel werk houdt ons toch net iets meer in de ban. Voor Dirty5, dé Brugse bluesband van het moment, was er zeker zo’n rijpingsproces nodig. En net zoals dat ook met wijn gaat, moet je voorproeven, even laten bezinken en dan met volle teugen genieten. Dirty5 is goede wijn, zoveel is duidelijk! Hun debuut Travelling Shoes is het daarbij horende gepaste gerecht.
De plaat opent met Dirty5 Jive een uptempo nummer dat aanleunt bij de funky blues die deze jongens zich zo eigen gemaakt hebben. Browneyes Blues neemt ons meteen mee naar de boogiewoogie peroide waarbij stilzitten geen optie is. Op Die For You verkennen ze heel voorzichtig de jazz. We sluiten kant A af met We Used To een track om U tegen te zeggen.
Tijd om de plaat om te draaien en meteen verliefd de worden op de rauwe blues van Big Devil. Dat de blues vele genres en subgenres kent is ons ondertussen al duidelijk maar Dirty5 zet dat nog eens graag in de verf want er zijn geen twee nummers die op elkaar lijken en dat is echt wel een sterk punt.
Dat we bij deze Big Devilon willekeurig aan The Doors moeten denken zal ongetwijfeld wel toevallig zijn. Zochten we met Big Devil eventjes de jaren zestig op, dan katapulteert Don’t Like you Mule ons direct nog maar eens dertig jaar verder terug in de tijd. Een zalig opgewekt deuntje duwt de zon binnen, terwijl de tekst af en toe een wolkje laat passeren.
The Last Spark is dan misschien wel het laatste vonkje in het liefdesleven van Johnny Browneyes, de song bevat genoeg vuur om ons warm te houden. Met Won’t Stand You Around, sluiten we nog net niet af al is het wel het laatste zelfgeschreven nummer op de plaat. Het bevestigt nog maar eens wat we een dikke dertig minuten geleden al vermoedden: Travelling Shoes is een must have plaat voor iedere liefhebber van een portie goede blues.
De afsluiter van deze mooie schijf is Way Down the Hole, een cover van de Tom Waits song die ze brachten op de Bruoggota Tribute show van 2019. Dat dit nummer uiteindelijk ook in het vinyl geperst werd, doet geweldig deugd, maar meer tijd moeten we daar niet aan besteden. Aan het beluisteren van hun muziek zou ik wel nog een paar uurtjes opofferen.
Je zou dit met wat goede wil een conceptplaat kunnen noemen want het personage Johhny Brown Eyes komt enkele keren terug in de notities die de songs vergezellen maar veel meer moet je daar ook niet achter gaan zoeken. Het album is beperkt tot negen nummers waarvan er acht zelfgeschreven zijn en die er allemaal een voor een met volste recht opstaan. Vullertjes zijn er niet te vinden en dat komt dan vooral doordat iedere song op de plaat zorgvuldig gekozen is. Maar uiteraard ook omdat ze er hun tijd voor genomen hebben om deze plaat te maken. Alles is gewikt en gewogen en enkel het beste haalde het eindresultaat. Een resultaat waar je toch blij van wordt.

Tekst: Patrick Van Hauwaert

Rootstime 01/2020

Het was een jaar of drie geleden dat we kennis maakten met een toen nog niet zo lang opgerichte band uit het Brugse, die een live-plaatje uit had, met alleen maar covers erop. Dat werd hier behoorlijk goed ontvangen, al misten we wat origineel werk. Vandaag zijn de vijf er terug en zie, we worden op onze wenken bediend: een nieuwe CD met acht originals, die dan nog aaneenhangen ook: de plaat vertelt het verzonnen, maar daarom niet onmogelijke verhaal van Johnny Browneyes; die valt helemaal voor een vrouw. Hij is bereid alles op te geven om zijn leven met haar te kunnen delen, maar, zoals het hoort in een land waar de blues nogal omnipresent is, blijkt zij iets minder trouw te zijn dan hij gehoopt had -zijn vrienden hadden hem nochtans gewaarschuwd. Gevolg: Johnny voelt de drang tot reizen weer opkomen, trekt zijn oude stapschoenen aan, recht zijn stilaan kromme rug en gaat weer op pad.

Het zal wel niet helemaal toevallig zijn dat Johnny Browneyes in het Vlaams klinkt als Jan Bruynooghe: hij is de man die bij de Dirty 5 de zang voor zijn rekening neemt en één van de gitaren bespeelt. De andere gitarist heet Stefan Gulinck en de twee samen bezitten een heel stijlenarsenaal, waarin de blues wel het cement is, maar waarin ook hele lappen soul, funk en rock doorklinken. Dat levert, zeer zeker in samenhang met de percussieklanken van Jean-Marc Ghesquière en de bas van Wolf Everaert een heel interessante klank op, waarin de door mij erg geliefde potten-en-pannen”-aanpak van Los Lobos als Tom Waits doorschemeren. De enige cover van de plaat is trouwens die van het afsluitende “Way Down In The Hole” van Waits en die vind je achter bijgaande Youtube-link. Ook in “Big Devil” komt Waits, via een verwijzing naar “Pony” uit “Mule Variations” trouwens nog eens om de hoek kijken. Enfin, zo interpreteer ik de dingen toch.

Eer je daar aan toe bent, krijg je in een half uurtje en acht songs een bijzonder aangename staalkaart van wat Dirty 5 vandaag voorstellen: een bluesband-van-oorsprong, met de wortels diep in het Amerikaanse zuiden geplant en met een verhaal dat behoorlijk stevig ineen zit, al zijn een aantal van de ingrediënten wet te verwachten en voorzien: drank, véél drank, katers -erg zware-, eindeloze zoektochten om uiteindelijk tot het besef te komen dat het onderweg zijn belangrijker is dan het “ergens aankomen”.

Ik heb tot nu toe met geen letter gerept over het harmonicaspel van Thomas Vandenabeele en dat deed ik opzettelijk: die man is namelijk erg goed bezig om de richting van Steven De Bruyn uit te gaan, wat wil zeggen dat hij technisch erg onderlegd is, maar dat je nu al de neiging bij hem voelt opkomen om de mogelijkheden van de kleine smoelschuif tot behoorlijk over de gebruikelijke grenzen uit te breiden en te verkennen. Hij is voor mij dé verrassing van deze band -waarmee ik uitdrukkelijk niks negatiefs over de andere muzikanten wil zeggen: die klinken bijzonder hecht en overtuigend, maar de mondharmonica is de saus die deze op zich al bijzonder smakelijke stoofschotel werkelijk top maakt. Ik zal wel weer de enige zijn, maar voor mij is “Don’t Like Your Mule” dé song van deze plaat: die kan zo op de radio en aldus mee zorgen voor een wat grotere bekendheid van deze fijne band, die met deze plaat de status “beloftevol” van zich af schudt.

Ik heb het gevoel dat de grote podia wenken voor dit vijftal dat de komende weken nog aan het werk te zien is in iets kleinere zaaltjes. Ik ga alvast kijken, voor het allemaal uit zijn voegen barst, iets wat ik deze heren van harte toewens.

Tekst: Dani Heyvaert

Rootsville 02/2020

Met "Dirty5" zitten we bij een bluesband uit de "Vloanders". Mijn eerste kennismaking met dit vijftal was op "Yellowtime" in 2018. Later en meer bepaald vorig jaar zag ik ze terug opduiken op de pre-party van "Duvel Blues" in de jeugdclub "Kabal". In 2015 kwamen ze hun digitale voetafdruk te plaatsen bij het uitbrengen van een demo EP. Tijdens een optreden in de Luikse "Blues-Sphere" wer er dan in 2016 een "Live album" ingeblikt en nu trokken ze voor hun nieuwste telg "Travelling Shoes" de studio in.

Bij mijn eerste ontmoeting konden ze me al bekoren doordat ze hun blues een ietwat breder kwamen te interpreteren. Ook nu staan er een paar nummers op die niet blues-blues zijn maar zoals "Don't Like Your Mule" op een thin line balanceren tussen country blues en ragtime. Op het daaropvolgende "The Last Spark" komen ze zich tot ware pubrockers te transformeren. Op deze "Travelling Shoes" vinden we 9 nummers terug waarbij ze fier hun borst mogen nat maken doordat er liefst 8 originals bij staan.

Met opener "Dirty5 Jive" zitten ze evenwel midden in de blues en zoals ze het zelf zingen, it's low down & dirty en meteen dus hun signature song te noemen. Met nummers als "Brown Eyes Got The Blues" en het met jungle drums gevulde "We Used To" à la Bo Diddley brengen ze op dit album net als tijdens hun "Live" concerten meer dan voldoende variatie in hun blues. "Won't Stand You Around" is een interludium waarbij ze het een ietsje rustiger doen, eentje waarbij we toch enigszins aan een JJ Cale moeten denken met daarin een mooie conversatie tussen de harpgrooves en de gitaarlicks van Stefan Gulinck. Als rode draad is er de hese klankkleur van Jan Bruynooghe aka "Johnny Brown Eyes" en de Mississippi saxofoon van Thomas Vandenabeele.

Afsluiten doen ze met de doordringende bass van Wolf Everaert. Respect zou ik zo zeggen dat ze voor de enige cover gingen grasduinen in het arsenaal van world best singer-songwriter, Tom Waits. Met "Way Down In The Hole" hebben we er hier eentje waarbij we ons volledig in de geest van de meester kunnen inleven.

Een paar jaar na hun laatste album Live 2016 is het Belgische bluesvijftal van Dirty Five terug, dit keer met een studioplaat. Travelling Shoes bevat negen tracks met één cover (Way Down In The Hole van Tom Waits) en acht nummers eigen werk. Het is een van de betere platen van dit jaar, met racks die heen en weer slingeren van slowblues  tot uptempo en van Bo Diddley-achtige blues tot jazz georiënteerde blues.

Dirty Five heeft Jan Bruynooghe (zang/gitaar), Stefan Gulinck (gitaar), Thomas Vandenabeele (mondharmonica), Wolf Everaert (bas) en Jean-Marc Gesquiere (drums en opvolger van Pascal Claeys) in de geledingen. Op voorganger Live 2016 rammelde Dirty Five in een energiek en straf tempo een rijtje (blues) covers op de live-plaat; op deze release is het tempo op een aantal nummers een stuk lager, maar is het pallet ook breder dan louter blues. Zo klinkt ‘Die For You’ als een op jazz georiënteerde blues met zijn schijnbaar vrije muzikale associaties en zijn ritme. ´We Used To´  echoot het intro van de versie van ‘Not Fade Away’ van The Rolling Stones met een vleug rock ´n  roll van het nummer ‘Bo Diddley’ (van natuurlijk Bo Diddley), terwijl ‘Way Down In The Hole’ scheutig Latin rock mengt met blues (denk Santana’s ‘Black Magic Woman’).

Maken al die invloeden uit? Nee, want het is een smakelijke mix die uit de boxen roffelt waarbij onder meer de mondharp van Thomas Vandenabeele de nodige eigen accenten van de band zet. Luister bijvoorbeeld naar het fijne blaaswerk op opener ‘Dirty5 Jive’, het subtiele spel op ‘The Last Spark’ of het explosieve gebulder op ‘Big Devil’. Dat gezegd hebbende is de rest van de band ook prima op dreef op deze release. Gesquiere en Everaert  leggen bijvoorbeeld een strakke bodem in het voortjakkerende ‘Brown Eyes Blues’ en ´The Last Spark´ en het gitaarspel van Gulinck in de country en bluegrass flavoured ‘Don’t Like Your Mule’ is subtiel en mooi ingetogen. Ook Bruynooghe heeft een goede strot, zoals blijkt in onder andere de slowblues ´Won’t Stand You Around´. Tekstueel overigens niet een nummer dat veelvuldig gedraaid zal worden tijdens Valentijnsdag, zo vermoed ik.

Travelling Shoes is een uitstekende opvolger van hun vorige plaat. Een smakelijke mix die de muzikale grenzen breder trekt dan louter blues. Met acht tracks eigen materiaal en een krachtige (en dreigend klinkende) cover van Tom Waits als afsluiter is dit een release om fier op te zijn.

Bluesmagazine.nl 01/2017

België, land van speciale biertjes. Land van Suske en Wiske, van Urbanus en van mooie oude steden. Land van friteskotten en fantastische visrestaurants. Heerlijk vakantieland, waar je ongestraft de Bourgondiër kunt uithangen. Maar ook op het gebied van de bluesmuziek wordt België steeds een leuker land. Er is een bloeiende bluesscene. Wat te denken van de levende legende Roland van Campenhout. The Bluesbones, The one man bluesband Tiny Legs Tim, Blues Karloff, The Zoomatics. En zo kan ik nog even doorgaan.

Deze maand maakte ik kennis met Dirty5, een Vlaamse bluesband. Dirty5 bracht in 2015 een demo cd uit met covers van Johnny Guitar Watson, Kenny Wayne Shepherd, Lenny Kravitz en Jimi Hendrix. Onlangs verscheen hun eerste ‘echte’ album ‘Live 2016’, met tien livetracks, vorig jaar opgenomen in Blues-Sphere in Luik. En net als op de demo zijn het ook nu weer allemaal covers.

De opener Linda Lu is een lekkere midtempo blues met een huilende mondharmoncia. Thomas Vandenabeele blaast er in Junior Wells’ Snatch It Back And Hold It weer lustig op los, ondersteund door een strakke ritmesectie en een lekkere gitaarsolo. Outside Woman Blues van Blind Joe Reynolds uit 1929 krijgt een fantastische eigen uitvoering. Het eerste rustpunt is Magnolia, een cover van JJ Cale uit 1971. Ingetogen zang en gitaarwerk en een dromerige mondharmonica. Heel mooi en ik denk dat JJ Cale vanaf zijn wolk goedkeurend zal hebben geknikt. De vijf mannen van Dirty5 vergeten ook hun landgenoten niet te eren en brengen een spetterende bluesrockversie van Shake ‘M van de Leuvense bluesrockband El Fish. Apart is de bluesy versie van Always On The Run van Lenny Kravitz, een nummer dat Dirty5 eerder op hun demo album uit 2015 had opgenomen. Weer die huilende mondharmoncia, de uitstekende ritmesectie en een vette gitaarsolo. Little Walter’s My Baby Is Sweeter is een heerlijk trage slowblues met weer een prachtrol voor Thomas Vandenabeele. Just The Two Of Us van Bill Withers valt een beetje uit de toon bij het vorige, maar echt slecht is het nou ook weer niet. In Broke And Hungry  van Junior Wells is de (funky) bluessfeer weer helemaal terug met een felle gitaarsolo en uiteraard de mondharp. En over mondharp gesproken, Vandenabeele gaat helemaal los en met hem de hele band in de uptempo bluesrocker Boogie van hun landgenoten Mambo Chillum. Een feestelijk vet rockend slotakkoord.

Conclusie:

Dirty5 heeft mijn hart gestolen met hun eerlijke recht voor zijn raap bluesrock. Hun optredens lijken mij, afgaand op dit live-album, een feest. De komende maanden zijn ze op tournee in Vlaanderen en op 18 februari a.s. treden ze op in Café Koningshuys in Delft. Gaat dat zien en vooral horen.

Tekst: Gerrit Schinkel

Rootstime 12/2016

Het gaat goed met de Blues in België, héél goed. Aan het lijstje met nieuwe bands die dit muziekgenre met succes gaan beoefenen mag je gerust Dirty 5 toevoegen. Hun “Live at Blues-Sphere Liège” is , samen met hun eerder verschenen demo-cd uit 2015, een visitekaartje dat kan tellen. Tien nummers telt deze uitgave en allen covers. Maar deze covers zijn zo juist gekozen en zo gevarieerd dat ze je op een kleine drie kwartier meenemen op een boeiende muzikale trip doorheen diverse genres als Soul, Jazz, Funk maar alles met een serieuze kruiding van Blues.

De muzikale kwaliteit van het vijftal: Zang & gitaar: Jan Bruynooghe, Gitaar: Stefan Gulinck, Mondharmonica: Thomas Vandenabeele, Drum: Pascal Claeys, Bass: Wolf Everaert is hoogstaand en het pleit voor de heren dat ze geen blauwdruk van de songs spelen maar er evenzeer een eigen draai weten aan te geven. Laat het redelijk fantastische “Outside Woman Blues” van Blind Joe Reynolds daar een voorbeeld van zijn.

Gewaagd maar evenzeer geslaagd, zo willen wij hun versie van het gekende “Magnolia” van JJ Cale , beschrijven. De mijmerende mondharmonica onderstreept subtiel het dromerige karakter van de song en de eerder verhalende zangpartij is even gepast als respectvol. Maar ze tonen ook hun bewondering voor talent dichter bij huis zoals El Fish dat , zeg maar, geëerd wordt met een bijzonder fraaie versie van hun “Shake’m”.

We schreven al dat er variatie genoeg te vinden was op deze release maar wat dacht je van een persoonlijke, Bluesy versie van het onsterfelijke “Always On The Run” van Lenny Kravitz? De heerlijke trage van dienst is Willie Dixon’s “My Baby Is Sweeter”. We zijn steeds op onze hoede als er songs gecoverd worden van deze grootheid maar het applaus hier ten huize na afloop sprak boekdelen. Minder enthousiast zijn we van “Just The Two Of Us” maar dan ook enkel omdat het Bill Withers nummer een wat te vreemde eend in de bijt is.

De enthousiaste versie van “Boogie” van het véél te vroeg gesplitte Mambo Chillum is de laaiende afsluiter van een uitstekende plaat die uiteraard om bevestiging vraagt. Bevestiging onder vorm van een paar eigen nummers op de volgende plaat ! Aansluitend bij de enkele covers die ongetwijfeld opnieuw die release zullen sieren en als de kwaliteit van die versies dezelfde is als de kwaliteit die we op deze uitgave mochten begroeten halen we het wierookvat weer boven.

Luc Meert

Back To The Roots 09/2016

Dirty5 is een Belgische (brugse) groep die je meeneemt op een muzikale reis doorheen de wereld van soul, jazz, funk en (vooral) blues. Hun repertoire bestaat uit hoofdzakelijk covers. Wat deze vijf rasmuzikanten van andere groepen onderscheidt is het feit dat ze ordinaire partyband zijn die deze covers afratelt, maar dat ze er een eigen draai aan geven. Deze live-CD, opgenomen in 'Blues Sphere' in Luik in 2015 getuigt daarvan. Tien covers variëren van Junior Wells en Willie Dixon over JJ Cale, Lenny Kravitz' Always On The Run (!) tot zelfs onze eigen El Fish of Mambo Chillum! Hun Muzikale keuze toont niet alleen bewondering voor de grootheden van het genre, maar ook lokale helden komen aan bod, waarmee ze bewijzen dat er meer blues dan bloed door hun aderen stroomt. Enkele hoogtepunten zijn 'Linda Lu' (Ray Sharpe), 'Shake 'm' (El Fish) en 'Boogie' (Mambo Chillum). Deze live CD is, samen met een eerder verschenen demo CD in 2015, slechts een voorproefje op wat nog komen moet: eigen nummers die naadloos aansluiten bij de lokale helden van de voorbije jaren die de blues waardig hebben gedragen.

Luk Dufait

Billybop CD review 04/2016

Hailing from Bruges, but recorded live during a session in Liege, this album brings together ten good renditions of some known and lesser-known tunes. Dirty Five is a not so young Bruges band who aren’t truly specializing in the blues, but with a majority of blues songs on their repertoire. Although they are a cover band this is not a Juke-box playing your favourite songs for a nickel.

Leading track “Linda Lu” immediately gives away what you can expect in the coming 45 minutes, but it really starts to get excited with the second song. This Junior Wells composition certainly is a dance floor killer and Dirty five knows how to handle such killers.Amongst the tracks on the CD you’ll find “Outside Woman Blues” (Blind Joe Reynolds) and My Baby is Sweeter (Willie Dixon), which are 100% blues tunes. But there is also room for JJ Cale’s Magnolia or Lenny Kravitz Always on the run. Two songs that aren’t really blues tracks but somehow fit in this selection quite well. On Magnolia, the band makes me think on Blue blot. Especially the vocals of Jan Bruynooghe give away a hint to that band. However it’s not a copy of that sound, it is rather me getting lost on memory lane I suppose. Me getting on memory Lane is something that definitely is happening on Shake’m a cover of El Fish. The band came together again a couple of years ago for some stints but if we are a talking about Belgian blues bands there’s no way avoiding the original El Fish Line-Up. Paying tribute to that band by covering one of their tunes is one thing but doing it as exciting as Dirty Five does is definitely something that you have to keep in mind when you go check out these guys. Another Belgian cult band is the short-lived Mambo Chillum. Boogie from their self titled 1999 album is also included in this line-up and once again this makes things exciting; Including these Belgian roots tunes gave them without doubt extra points but in general this is a Kick Ass live album with an interesting selection of tunes.

Mr. Blue Boogie